Η τέφρα ενός ηφαιστείου και οι οικονομικές συνέπειες.

Ένας Ιάπωνας  Βιομήχανος, ένας Κενυάτης ανθοκόμος και ένας Έλληνας Ξενοδόχος, όταν το Ισλανδικό ηφαίστειο άρχισε να εκπέμπει την λάβα και το σύννεφο άρχισε να εξαπλώνεται πάνω από την Δυτική Ευρώπη, κοίταξαν τον ουρανό και ήταν καταγάλανος, άρα, συμπέραναν ότι γι’ αυτούς δεν υπήρχε κανένα πρόβλημα ή καλύτερα το πρόβλημα ήταν μακριά.

Ήταν όμως έτσι;

Όχι βέβαια, τα πάντα είχαν παραλύσει, στον αέρα τα περισσότερα από  αυτά τα παράξενα μεταλλικά πουλιά (όπως τα αποκαλούσε το Μαύρο Φτερό, Αρχηγός των SUATSEE όταν πρωτοεμφανίστηκαν στους αιθέρες στις αρχές του προηγούμενου αιώνα) που μέσα σε λίγες ώρες όργωναν τους ουρανούς από την μια πλευρά της υφηλίου στην άλλη έμειναν για μέρες στο έδαφος, ο λόγος γνωστός, οι απώλειες τεράστιες και όχι μόνο για τις αεροπορικές εταιρίες.

Εκτός των αεροπορικών εταιριών που πραγματικά αντιμετώπισαν μια πρωτόγνωρη σε τέτοια έκταση καταστροφή, οι πιο πάνω φίλοι μας, διαπίστωσαν ότι παρά τον αρχικό τους εφησυχασμό …ο Ιάπωνας δεν ικανοποίησε μια επείγουσα παραγγελία προς την Ευρώπη, με ποινική ρήτρα για προκαθορισμένο χρόνο παράδοσης, ο Κενυάτης κατέστρεψε περίπου 800 τόνους λουλούδια που προορίζονταν για την Ευρώπη και τέλος ο πατριώτης μας ο Έλληνας ακόμη περιμένει κάποιους τουρίστες.

Το ερώτημα είναι, υπήρχε η ασφαλιστική λύση;

Η απάντηση είναι ΒΕΒΑΙΩΣ, αλλά ποια ασφαλιστικά πακέτα θα μπορούσαν να δώσουν τη δυνατότητα κάλυψης, όχι μόνο στους παραπάνω επαγγελματίες άλλα σε όλους όσοι είχαν οικονομικές απώλειες με γενεσιουργό αιτία (Causa Proxima) τέτοια γεγονότα;

Ένας συνετός Ασφαλιστής θα πρότεινε ένα πακέτο ART (Alternative Risk Transfer) στον Πελάτη του για να αντιμετωπίσει μια τέτοια οικονομική απώλεια. Αν και αυτή η μορφή κάλυψης δεν είναι τόσο διαδεδομένη στη χώρα μας,  θα μπορούσε κάτω από κάποιες προϋποθέσεις να επιτευχθεί μια τέτοια κάλυψη στην Διεθνή Ασφαλιστική Αγορά.

Σε μια προηγμένη Διεθνή Ασφαλιστική ή Αντασφαλιστική Αγορά θα λέγαμε:

The Broker’s Challenge:  full Service rather than Capacity only.

Με απλή ασφαλιστική σκέψη θα λέγαμε: αν ένας Ασφαλιστής επιτύχει μια τέτοια κάλυψη, για «δημιουργική» διαχείριση κινδύνου, έστω και σε περιορισμένη έκταση κινδύνου, σε όρια και όρους που ένας Ασφαλιστής θα μπορούσε να διαπραγματευτεί, ο Ασφαλιστής αποδεικνύει τις σοβαρές προθέσεις του για δυναμική προσαρμογή στις ανάγκες του Ασφαλισμένου.

Αλλά ακόμη και απλά προτείνοντας μια τέτοια, περίπλοκη πράγματι κάλυψη, ως εναλλακτική προστασία (Alternative Risk Protection), ίσως η πρόταση αυτή  αποτελέσει ένα σημαντικό εργαλείο για μια ενδεχόμενη απώλεια του Ασφαλιζόμενου εξ αιτίας κινδύνων που κάτω από τέτοιες συνθήκες δεν θα είχε καν ποτέ του προβλέψει.

Η διαχείριση του κινδύνου (Risk Management), για παρόμοιες απρόβλεπτες εξελίξεις που μπορεί να επηρεάσουν μια επιχείρηση είναι πράγματι συμπληρωματικά ασφαλιστικά προϊόντα, αλλά δίνουν την ευκαιρία σε έναν Ασφαλιστή να αποδείξει ότι έχει ευελιξία και το κυριότερο, διαχειρίζεται με τον καταλληλότερο τρόπο τις ασφαλιστικές ανάγκες του Πελάτη του.

Αυτές οι καλύψεις όταν επιτυγχάνονται, αποδεικνύουν την ευελιξία της ασφαλιστικής αγοράς και ότι πράγματι οι Ασφαλιστές αποτελούν εγγύηση για το μέλλον μιας εύρωστης οικονομικής κοινότητας.

Βέβαια δεν είναι δυνατόν να επεκταθώ σε περαιτέρω ανάλυση τέτοιων καλύψεων, λόγω χώρου, αλλά πιστεύω ότι δίνω ένα δυνατό έρεισμα στους συναδέλφους, για μια εναλλακτική μελέτη για ένα επωφελές Risk Management για τους Πελάτες τους.

Με συναδελφικούς χαιρετισμούς,

Takis Kalogerakos

Director-Underwriter